marathi Hot incest sexstories - Bahini se laingika

[sexstories]

गफूर, १९८० च्या दरम्यान नागपाड्याच्या नाक्यावर उभा राहून टपोरीगिरी करायचा. नंतर तो भुरट्या चोऱ्या करू लागला. मग तो स्मगलींगच्या धंद्यात पडला. एरीयात आपला वचक ठेवण्यासाठी तो टारगट पोरांचा आपल्याभोवती कोंडाळा ठेवू लागला. त्याची आणी त्याच्या पोरांची एरीयात गुंडगीरी वाढली. मारझोड, दहशत आणी भितिचे थैमान त्यांनी एरीयात घातले होते. त्याचा पोलीस रेकार्ड तर केव्हाच बनला होता आणी नेहमीच ’ससुराल’ ची वारी करून सगळे पोलीस त्याच्या ओळखीचे झाले होते. सुरुवातिला पोलीसांनी त्याचा बंदोबस्त करायचा प्रयत्न केला पण नंतर गफूरकडून रेग्यूलर हप्ते चालू झाल्यावर त्याच्या छोट्या मोठ्या गुन्ह्याकडे दुर्लक्ष होवू लागले. खरे म्हणजे नागपाड्यात त्याची मोठी फॅमिली होती, आईवडील, मोठी बहिण आणी दोन लहान भाऊ. मोठ्या बहिणीचे लग्न होवून ती तिच्या नवऱ्याच्या घरी गेली होती. लहान दोन्ही भाऊ शिकत होते. बापाचे सायकल रिपेरींगचे एक दुकान होते पण गफूरभाईने कधी त्यांना धंद्यात मदत केली नाही. त्याला मुंबईत ’मोठे’ व्हायचे होते तेव्हा सायकलच्या टूकार धंद्यात त्याला काडीचाही रस नव्हता. त्याची गुंडगिरी वाढली होती व तो सुधारावा म्हणून आईबापाने त्याचे लग्न त्यांच्या मुळच्या गावच्या म्हणजे रत्नागिरीच्या एका सज्जन कुटुंबातील मुलीबरोबर लावून दिले. पण लग्नानंतरही गफूरभाई सुधारला नाही व त्याचे कारनामे वाढतच होते. पोलीसांचा नेहमीचाच ससेमीरा मागे असल्यामुळे कंटाळून शेवटी त्याच्या बापाने सायकलचे दुकान व घर विकून आपल्या गावी रत्नागिरीला जायचे ठरवले. पण गफूरने त्यांना घर आणी दुकान विकू दिले नाही. जेव्हा त्याचे आणी बापाचे त्यावरून कडाक्याचे भांडण झाले तेव्हा त्याने बापाला मारहाण केली. त्याने जवळ जवळ बापाचा जीव घेतला असता पण लहान दोन भाऊ मध्ये पडले व त्यांनी बापाला वाचवले. मग त्याचे आईबाप चुपचाप आपल्या लहान दोन मुलांसकट रत्नागिरीला निघून गेले. त्यांनी गफूरच्या बायकोला बरोबर चलण्यास विचारले पण ती बिचारी म्हणाली की पतिच्या पायातच तिचे घर आहे तेव्हा ती त्यांच्याबरोबर गेलीच नाही. आता तर गफूरला मोकळे रान मिळाले. त्याचा धुडघोस चालू राहिला. गफूर एक नंबरचा चमडी होता. बायकांचा नाद त्याला पहिल्यापासून होता. घरी सोन्यासारखी बायको असताना बाहेरचे शेण खायची त्याला सवय होती. आधी डान्स बारमध्ये जावून तो डान्सर मुलींवर आपली दौलतजादा उधळत असे. तेथील एखादी पोरगी त्याला आवडली तर ती त्याची त्या रात्रीची बायको होत असे. तेथे कोणी नाही पसंत पडली तर तो मुजऱ्याच्या कोठ्यावर जात असे. तेथेही कोणी नाही पसंत पडली तर मग तो वेश्यांच्या वस्तीत जायचा. अशा वस्तीत तो एकदम फेमस होता. तो आला की त्याने आपल्याला निवडावे म्हणून सगळ्या वेश्या त्याच्यावर झपटत असत कारण तो ’माल’ पण मुहमांगा द्यायचा. त्याची प्रत्येक रात्र कोणत्यातरी वेश्येच्या मिठीत जात असे. हळु हळू गफूरचा तो नामचीन ’गफूरभाई’ झाला. १९८५ च्या दरम्यान जस जसा तो मोठा भाई होत गेला तस तसे सुरक्षतेच्या कारणाने व आपली ’इज्जत’ व दरारा सगळीकडे ठेवण्याच्या कारणाने खालच्या दर्ज्याच्या वस्तीत जायचे त्याने कमी केले. आता तो रांडांना आपल्या घरी बोलवू लागला. त्याची बायको म्हणजे गरीब गाय होती. नवऱ्याच्या वाईट सवयी तिला आवडत नव्हत्या पण त्यापुढे तिचे काही चालत नव्हते. उलट त्याने रांडा घरी आणल्या की तिला त्यांची सरबराई करावी लागत असे. एका रूममध्ये तो रांडेला झवत असे व दुसऱ्या रूममध्ये त्याची बायको नशीबाला दोष देत रडत असे. गफूरभाई बायकांसाठी पागल होता व सगळ्यांना त्याच्या या सवयीबद्दल माहित होते. त्यामुळे एरीयतील सुंदर मुली आणी बायका त्याच्यासमोर जात नसत. गफूरभाईच्या नजरेस आपल्या आयाबहिणी पडू नयेत याची एरीयातील लोक काळजी घेत. एरीयातील लोक सोडून द्या पण त्याचे स्वत:चे पंटरही आपल्या आयाबहिणींना त्याच्या समोर येवून देत नसत. जर चुकून एखाद्याची सुंदर रिश्तेदार स्त्री त्याच्या नजरेस पडली व त्याचा दिल तिच्यावर गेला तर त्या पंटरची खैर नसायची. त्या पंटरने चुपचाप त्या बाईला किंवा मुलीला गफूरभाईसमोर पेश केले तर ठीक नाहीतर त्या पंटरला गफूरभाई इतका मजबूर करत असे की तो आपणहून त्या मुलीला त्याच्यासमोर पेश करत असे नाहितर आत्महत्या करून घेत असे. गफूरभाईला त्याचे काही वाटत नसे. त्याला फक्त आपल्या कामवासनेशी मतलब असायचा. ती मुलगी झवायला मिळाली आणी झवून झवून तीचा चोथा केला की त्याचा आत्मा शांत होत असे. दुसरी कोणी झवायला मिळाली की पहिलीची त्याच्या तावडीतून सुटका व्हायची. अब्दूल गफूरभाईचा वफादार साथी होता. तो डोंगरीला रहात होता. एकदा गफूरभाईला अचानक एका डिलींगसाठी जायचे होते व अब्दूल त्याच्या घरी होता. त्याने विचार केला की अब्दूलला त्याच्या घरून पिक-अप करावे आणी पुढे जावे. अब्दूलला याची कल्पना नव्हती की गफूरभाई त्याला घ्यायला त्याच्या घरी येत आहे. आदल्या रात्री तो एका स्मगलींगच्या डीलींगमध्ये मध्यरात्रीपर्यंत अडकला होता तेव्हा सकाळी त्याला उठायला ऊशीर झाला होता. गफूरभाईची कार अब्दूलच्या बैठ्या चाळीच्या समोर थांबली. पुढे बसलेला त्याचा बाडीगार्ड पटकन उतरून अब्दूलच्या घराच्या दरवाज्यात गेला व त्याने बेल मारली. दरवाजा उघडला आणी एक अठरा, एकोणीस वर्षाची मुलगी दिसली. बाडीगार्डने तिला सांगितले अब्दूलला बोलवायला. कारमध्ये बसलेल्या गफूरभाईने त्या मुलीकडे बघितले. कारच्या डार्क काचा वर होत्या त्यामुळे आत बसलेला गफूरभाई त्या मुलीला दिसला नाही. तिने दरवाजा बंद केला आणी एकदोन मिनीटानंतर गडबडीने अब्दूल बाहेर आला. त्याचा चेहऱ्यावर आश्चर्याचे भाव होते. बाडीगार्ड आणी तो पटकन येवून कारमध्ये बसले. “भाई… आप खूद आया?? सब ठीक है ना? फोन कर दिया होता तो मै खूदीच दौडके आता.” “नही यार! डरनेकी बात नही है… वो साला, आंत्या! वापीस थोडा लफडा करहेला है. तो सोचा खूदीच जाके बात करते है. ज्यादा शानपती दिखाया उसने तो उधरीच टपका देंगे.” गफूरभाईने शांतपणे त्याला उत्तर दिले. ते ऐकून अब्दूलला थोडे हायसे वाटले. पण त्याच्या मनात दुसरीच भिती घर करून होती. गफूरभाईने ’सलमाला’ बघितले तर नाही ना? ज्या मुलीने त्याच्या घराचा दरवाजा उघडला होता ती अब्दूलची छोटी बहिण, सलमा होती. त्याला कल्पना असली असती की गफूरभाई त्याच्या घरी येतोय तर त्याने सलमाला दरवाजा उघडायला सांगितलाच नसता. जेव्हा सलमाने त्याला सांगितले की गफूरभाई बाहेर आला आहे तेव्हा त्याच्या छातीत धस्स झाले. बाहेर येवून त्याने जेव्हा बघितले की गफूरभाई कारमध्येच बसला आहे तेव्हा त्याला थोडे हायसे वाटले पण तरिही त्याला शंका होती की कदाचीत त्याने सलमाला बघितली असावी. दिवसभरात तरी काही झाले नाही. संध्याकाळी गफूरभाईच्या घरी सगळे पंटर बसलेले असताना त्याला आतून निरोप आला की गफूरभाईने बोलावले म्हणून. पुन्हा त्याच्या छातीत धस्स झाले. थोडा दबकत दबकत तो आत गेला. गफूरभाई व्हिस्कीचा खंबा घेवून बसला होता. “अरे आ, अब्दूल… आ… जरा एक दो पेग डाल दे मेरे साथ….” असे म्हणत गफूरभाईने त्याच्यासाठी एक पेग बनवला व ग्लास त्याच्या हातात दिला. अब्दूलने थोडे थरथरतच ग्लास घेतला. गफूरभाईने त्याला बाजूच्या चेअरवर बसायला सांगितले. दबकत दबकत तो चेअरवर बसला व पेग मारू लागला. गफूरभाईची आजची ही खास मेहेरनजर का आहे याची त्याला कल्पना आली. मध्ये मध्ये तो तिरक्या नजरेने गफूरभाईकडे बघत होता आणी गफूरभाई बेफिकीर मूडमध्ये पेग मारत होता. “अब्दूल! ती छोकरी कोण होती तुझ्या घरात? कोणी रिश्तेदार आहे का?” अचानक गफूरभाईने त्याला विचारले. “अं?.. हा… भाई….. ती माझी छोटी बहेन आहे…. सलमा!” अब्दूलने दबकत उत्तर दिले. “सलमा!….. बडा प्यारा नाम है… पण तू कधी बोलला नाहीस की तुझी इतकी प्यारी बहेन आहे ते?” गफूरभाईने उगाचच आश्चर्य दाखवत विचारले. “ओ क्या है ना भाई, ती माझ्या अम्मीबरोबर रहायची पण दोन महिन्यापुर्वी अम्मी गुजर गयी त्यानंतर माझ्याबरोबर रहते.” “ओह, अच्छा!… सून अब्दूल..!” गफूरभाईने विचार करतोय असे दाखवत त्याला म्हटले, “तेरा एरीया सेफ नही है… अपोजीटवाले तेरे एरीयासे एकदम नजदीक है. तेव्हा तु सलमाला येथे माझ्या घरी आणून ठेव.” “लेकीन, भाई……” अब्दूल पुढे काही बोलणार तेवढ्यात गफूरभाईने त्याला इशाऱ्याने गप्प करत म्हटले, “रात को सलमाको इधर लेके आ….. आगे कुछ बोलनेका नई…” अब्दूलला ज्या गोष्टीची भिती वाटत होती तीच घडत होती. गफूरभाईने सलमाला पाहिले होते आणी त्याचा दिल तिच्या वर आला होता. सलमा त्याची लाडकी बहिण होती. या दुनीयेत तिच्याशिवाय त्याला कोणी नव्हते आणी तिलाही त्याच्याशिवाय कोणीही नव्हते. आता ती कालेजमध्ये पढत होती. वर्षा दोन वर्षात एखादा चांगला लडका बघून तीचा निकाह तो लवून देणार होता. पण आता या ’हैवानाची’ तिच्यावर नजर पडली होती व तिच्याबद्दलची सगळी स्वप्ने आता मिट्टीत मिळणार होती. सलमा गफूरभाईच्या तावडीत आहे या नुसत्या कल्पनेने तो वेडा झाला. काही झाले तरी सलमाला त्याच्या वासनेचा शिकार होवू द्यायचे नाही असे त्याने ठरवले. “नही, भाई…. मेरेसे ये नही होगा…. आप सलमाका खयाल दिलसे निकाल दो….” असे म्हणत अब्दूल उठला. त्याचे उत्तर ऐकून गफूरभाई अवाकच झाला. गफूरभाईला नाही म्हणणारा अजून पैदा झाला नाही असे त्याला वाटत होते पण जेव्हा अब्दूलने नाहे म्हटले तेव्हा त्यातील ’राक्षस’ जागा झाला. “तू जानता है तू क्या बोल रहेला है? गफूरभाई को ना बोलता है?” गफूरभाईने खूनशीपणे अब्दूलकडे बघत म्हटले. “हा मै जानता है…. काही झाले तरी मी माझ्या बहिणीला तुमच्या हवाली करणार नाही” अब्दूलने ठामपणे सांगितले व तो निघून जावू लागला. दरवाज्यात उभे असलेल्या आपल्या बाडीगार्डना गफूरभाईने इशारा केला. त्या दोघांनी लगेच अब्दूलला झपटले आणी त्याचे हात धरून त्याला पुन्हा गफूरभाईसमोर उभे केले. “तू जानता है, अब्दूल… गफूरभाईची नजर कशावर पडली तर ती गोष्ट हासिल केल्याशिवाय रहात नाही. फिर भी तू नाही म्हणतोयस. तुला मी एकदा माफ करतो…. बोल अभी! अपनी बहेन को लाता है या नही?” गफूरभाईने त्याला शांतपणे धमकावले. त्यावर अब्दूल भडकला व गफूरभाईला आयबहिणीवरून शिव्या देवू लागला. गफूरभाईला आश्चर्याचा धक्का बसला की त्याला त्याच्या घरात त्याचाच पंटर शिव्या देतोय ते ऐकून. आणी पुढच्याच क्षणी त्याच्या रागाचा पारा चढला. त्याची कानशिले तापली. खाऊ की गिळू नजरेने तो अब्दूलकडे बघू लागला. त्याची नजर बघून अब्दूलही शिव्या द्यायचा थांबला. भितिने तो थरथर कापू लागला. त्याने बाडीगार्डच्या हातून सुटण्याचा प्रयत्न केला पण बाडीगार्डना त्याची कल्पना होती त्यामुळे त्यांनी अब्दूलला घट्ट पकडले होते म्हणून त्याला सुटता आले नाही. गफूरभाईने पटकन घोडा काढला आणी अब्दूलच्या कपाळावर टेकवला. रागाने तो इतका थरथरत होता की घोडा पकडलेला त्याचा हातही थरथरत होता. “कुत्ते! गफूरभाईको गाली देता है…. तुझी इतकी हिंमत??… इधरीच तेरेको टपकाता है…” असे म्हणत त्याने घोड्याचा चाप मागे केला व ट्रिगरवर बोट ठेवून दाबणार इतक्यात तो थांबला. क्षणभर त्याने विचार केला आणी अब्दूलच्या कपाळावरचा घोडा बाजूला घेत तो म्हणाला, “नही…. मै तेरेकू ऐसा नही मारूंगा… तेरेकू तडफा तडफा के मारूंगा….. तू देख अभी…. तेरे बहेन को इधर ला के तेरे सामने नंगी क…..” त्याचे वाक्य पुर्ण व्हायच्या आत अब्दूल त्याच्या तोंडावर थूंकला. रागाने लाल होत गफूरभाईने आपल्या तोंडावरची थुंकी पुसली व आपल्या बाडीगार्डना म्हणाला, “इसको बाजूके रूममें ले के जाव और इसकी बहेन को उठाके लाव…” असे म्हणत गफूरभाईने घोडा खाली ठेवला व व्हिस्कीचा खंबा उचलून तोंडाला लावला. बाडीगार्ड अब्दूलला पकडून बाहेर नेवू लागले. अब्दूल त्यांच्या हातातून सुटण्याची धडपड करू लागला व गफूरभाईची विनवणी करू लागला. पण त्याच्याकडे कोणीही लक्ष दिले नाही व त्याला बाजूच्या रूममध्ये नेवून एका खुर्चीवर बांधून ठेवण्यात आले. नंतर ते बाडीगार्ड कारमधून अब्दूलच्या घरी गेले. त्यांनी दरवाजा ठोकला व सलमाने दरवाजा उघडला. बाडीगार्डने तिला म्हटले की अब्दूलने तिला आत्ताच्या आत्ता गफूरभाईच्या घरी बोलावले आहे. सलमाला थोडे आश्चर्य वाटले की असे कसे अब्दूलने अर्जंट बोलावले? तिने त्यांना म्हटले की अब्दूलने तिला फोन वगैरे केला नाही त्याबद्दल. तेव्हा बाडीगार्ड तिला म्हणाला की अब्दूल कामात बिझी होता तेव्हा त्याने फोन न करता आम्हॉला तुला न्यायला पाठवले. सलमा थोडी विचारात पडली जावे की न जावे. कारण अब्दूलने तिला ताकीद देवून ठेवली होती की त्याने सांगितल्याशिवाय कोठेही, कोणाबरोबरही जायचे नाही व घराबाहेर पडायचे नाही. पण काहितरी गडबड आहे हे तिच्या लक्षात आले. आणी सकाळी हेच लोक आले होते व अब्दूल त्यांच्याबरोबरच गेला होता तेव्हा तिला ते सांगतात ते खरे वाटले. तेव्हा ती पटकन तयार झाली व त्यांच्याबरोबर निघाली.